Nº97: János Pilinszky , A mélypont ünnepélye and Feest van het dieptepunt

Localização: Rijnsburgerweg 144, Leiden
País: Hungria

A mélypont ünnepélye

Az ólak véres melegében
ki mer olvasni?
És ki mer
a lemen? nap szálkamezejében,
az ég dagálya és
a föld apálya idején
útrakelni, akárhová?

Ki mer
csukott szemmel megállani
ama mélyponton,
ott, ahol
mindíg akad egy utolsó legyintés,
háztet?,
gyönyörü arc, vagy akár
egyetlen kéz, fejbólintás, kézmozdulat?

Ki tud
nyugodt szívvel belesimúlni
az álomba, mely túlcsap a gyerekkor
keservein s a tengert
marék vízként arcához emeli.

János Pilinszky, 1921 - 1981

Tradução

O pior de exercícios

A sangrenta baterias de calor
Quem se atreve a ler?
E quem ousar
no Leme? szálkamezejében dias,
das marés e do céu
a terra na maré baixa
útrakelni, em qualquer lugar?

Quem se atreve
olhos fechados megállani
AMA ao fundo do poço
onde
Havia sempre uma bagatela passado,
Hazte?,
belo rosto, ou mesmo
uma mão, aceno, gesto?

Quem sabe
belesimúlni paz de espírito
No sonho, que a túlcsap crianças
keservein e do Mar
vízként enfrentar um punhado de destaques.

János Pilinszky, 1921 - 1981



Localização: Rijnsburgerweg 146, Leiden
País: Hungria

Feest van het dieptepunt

In de bloedige warmte van de kotten,
wie durft nog te lezen?
En wie durft
in het splinterveld van de ondergaande zon,
tijdens de vloed van de hemel en
de eb van de aarde nog
op reis te gaan, waar ook heen?

Wie durft
met de ogen dicht stil te houden op het dieptepunt,
daar
waar zich altijd nog weer
een laatste wuiven voordoet,
een dak,
een beeldschoon gelaat of desnoods een hand,
een hoofdknik, handgebaar?

Wie durft zich met een
gerust hart weg te laten zinken in
de droom die over het bittere leed der kinderjaren heenspoelt
en de zee als een
handkom water naar je gezicht tilt?

János Pilinszky, 1921 - 1981

Tradução

Festa da low

No calor sangrenta da casebres,
que se atrevem a ler?
E quem se atreve
lasca no domínio do sol,
durante a inundação do céu e da
o fluxo da terra se
para viajar, para onde ir?

Quem se atreve
com os olhos fechados para parar a baixo,
lá
que está sempre de volta
uma última onda ocorre,
um telhado,
um rosto bonito ou uma mão, se necessário,
um aceno de cabeça, gesto com a mão?

Quem se atreve a um
distância segura a afundar-se em
o sonho do sofrimento amargo da lava infância
e o mar como um
handkom água no seu rosto elevador?